อ.ดร.สิริกร อมฤตวาริน…

กระบวนทรรศน์ปรัชญาหลังนวยุค (postmodern philosophical paradigm) ส่งเสริมแนวคิดมนุษยนิยม (Humanism) เพื่อการยอมรับความแตกต่างหลากหลาย   และชี้ว่าความดีสูงสุดที่ควรแสวงหาและยึดถือเป็นอุดมคติของชีวิตนั้นมีมากมายหลายสิ่ง  ไม่ว่าจะเป็นความสุขกาย  ความสบายใจ  ปัญญาความรู้  ความหลุดพ้น การได้พักผ่อนและการได้ชื่นชมศิลปะ การมีเพื่อน การได้รับการยอมรับจากสังคม  สิ่งเหล่านี้มีค่าในตัวเอง  ไม่มีอะไรฐานะสูงสุดกว่ากัน การเน้นความสุขปัญญาของฝ่ายปัญญานิยม (Intellectualism) ด้วยการอ้างว่ามนุษย์มีสัญชาตญาณปัญญา และต้องแสวงหาความสุขปัญญาจึงจะพบสุขแท้ สุขอื่นๆ เป็นความสุขไม่แท้จึงเป็นสิ่งที่ขัดแย้งกับหลักมนุษยนิยมหรือไม่ เพราะทำให้เกิดการแบ่งแยกระดับของความสุข และทำให้เกิดการเปรียบเทียบและลดคุณค่าความสุขของผู้อื่นว่าเป็นสิ่งต่ำต้อย  ไม่ดี ไม่สูงส่งเท่ากับความสุขปัญญา มนุษย์ที่นิยมและชื่นชมความสุขอื่นๆ ย่อมถูกทำให้แตกแยก แตกต่างและถูกลดคุณค่าลงไปด้วยเช่นกัน ส่งผลลบต่อความหลากหลายของพหุสังคมได้     

Continue reading “คุณค่าของความสุข” →

ผศ.(พิเศษ) ดร.เอนก สุวรรณบัณฑิต

เมื่อมนุษย์เรียนรู้สรรพสิ่ง ต้องการอธิบายสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น แต่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร เพราะเห็นแต่ผล จึงรู้ว่ามีผลเช่นนี้ ก็ได้พยายามหาคำอธิบายที่พอฟังได้มาใช้อธิบาย เรียกว่า เหตุผล (reasoning) คำอธิบายนี้พอฟังได้ในช่วงเวลาหนึ่ง แต่เมื่อมีความรู้เพิ่มขึ้น บางคำอธิบายก็ฟังไม่ขึ้น การให้เหตุผลจึงเน้นความสมเหตุสมผล (reasonable) โดยใช้ตรรกะมาเป็นแนวทาง นำไปสู่การใช้เทคนิควิธีในการชวนเชื่อให้เชื่อ เป็นวาทศิลป์ จึงมีฝ่ายที่เห็นว่า เราไม่ควรยึดติดในหลักเหตุผล ไม่ใช่ไม่สนใจเหตุผล แต่อย่าติดอยู่ในหลักตรรกะที่ใช้มาค้ำประกันคำอธิบายในเรื่องนั้นๆ แต่ให้แสวงหาคำอธิบายที่ดูสมเหตุสมผลยิ่งขึ้น เพื่อเป็นการเพิ่มพูนปัญญา

Continue reading “Attachment in Cause-Effect and Reasoning” →

พระมหาสุริยา สุเมโธ (ด้วงติลี)

…

สังคมปัจจุบันที่ผู้นำขาดคุณธรรมจริยธรรมกันมาก ไม่สามารถนำพาองค์กรด้วยความชอบธรรมได้ แม้ว่าจะสามารถนำพาองค์กรให้อยู่รอดได้ แต่ความมั่นคงทางใจ และความสุขในการทำงานอาจน้อยลงอันมีส่วนมาจากความคลาดเคลื่อนจากธรรมของคนในองค์กรที่อยู่ในระบบของการถูกบีบคั้นให้คอร์รัปชั่น ชิงดีชิงเด่น ปกป้องตำแหน่งและฐานอำนาจ กอบโกยผลประโยชน์ให้กับตนเองและพวกพ้อง

Continue reading “ธรรมะกับการปกครอง” →