ผศ.(พิเศษ) ดร.เอนก สุวรรณบัณฑิต

สำนักคิดหรือจารีตทางปัญญา คือ มุมมองของกลุ่มคนที่มีลักษณะร่วมกันของความคิดเห็น หรือมุมมองของปรัชญา ระเบียบวิธีคิด ความเชื่อ กระแสคิดทางสังคม เศรษฐศาสตร์ กระแสการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมหรือ แนวโน้มทางศิลปะ

ดร.พจนา มาโนช.. (self control on the anti–corruption)

คอร์รัปชั่นเป็นภาวะความเป็นจริงที่อยู่คู่กับสังคมมนุษย์มาแต่อดีต สืบทอดยาวนานในทุกระนาบของประวัติศาสตร์ ปัจจัยหลายอย่างได้ส่งเสริมให้มีคอร์รัปชั่นยิ่งขึ้น ได้แก่  การมีอภิสิทธิชน ความไม่เท่าเทียมกัน ระบบอุปถัมภ์ ซึ่งยิ่งคอร์รัปชั่นเกิดขึ้นในวงกว้างก็ยิ่งทำให้เกิดปัญหาในประเทศนั้นๆ เช่น การบั่นทอนการพัฒนาเศรษฐกิจ การบิดเบือนการจัดสรรทรัพยากร การเพิ่มความเหลื่อมล้ำทางสังคมและยังเป็นส่วนหนึ่งที่ทำลายกระบวนการประชาธิปไตยในทุกระดับ มนุษยชาติยอมรับได้ว่าคอร์รัปชั่นมีอยู่จริง แต่ในทางอุดมคติย่อมต้องชี้นำและนำเสนอต่อสังคมให้สร้างสังคมที่ปราศจากคอร์รัปชั่น

กระบวนทรรศน์ปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง มองว่า แนวคิดเรื่องคุณธรรมแม่บท 4 (cardinal virtues)  ที่ได้รับการส่งเสริมตั้งแต่ยุคกรีก จนถึงยุคกลางนั้น แท้ที่จริงไม่ใช่แม่บทของคุณธรรม หรือหลักคุณธรรมแต่ละข้ออย่างองค์ 4 เพราะว่า cardinal แปลว่า บานพับ อย่างประตูทางเข้าร้านที่ต้องผลักตรงกลาง ซึ่งตีความได้ว่า เป็นประตูสำหรับให้พฤติกรรม (behavior) ต้องผลักเข้าไป เมื่อผลักเข้าไปได้พฤติกรรมนั้นจึงจะถือว่าเป็นคุณธรรม (virtue)

ดังนั้น ในการประยุกต์ใช้หลักคุณธรรมแม่บทนี้ ให้พิจารณาว่า ทั้ง 4 ข้อนี้เป็นองค์ประกอบของคุณธรรม ต้องใช้ในลักษณะของเกณฑ์ตัดสินคุณธรรม หมายความว่า คุณธรรมใดๆ จะถือว่าดึอย่างคุณธรรมได้ ต้องมี 4 ด้านนี้เป็นองค์ประกอบในการปฏิบัติแต่ละครั้ง เมื่อทำได้อย่างเหมาะสมต่อเนื่องจึงเป็นคุณธรรมของผู้นั้น (self-virtue) ได้แก่

พระครูโอภาสสราธิคุณ (ชาตรี อาสโภ) ;

 “พุทธธรรมาภิบาล” ปรากฏครั้งแรกในเอกสารการประชุมวิชาการระดับนานาชาติ The 8th conference of the United Nations Day of Vesak จัดขึ้น ณ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา โดย อุทัย สติมั่น (2554) ในหัวข้อ พุทธธรรมาภิบาลสำหรับผู้นำยุคโลกาภิวัฒน์  บนแนวคิดว่าการศึกษาหลักธรรมาภิบาลตามแนวคิดของ อุทัย สติมั่น เรียกว่า “พุทธธรรมาภิบาล” (Buddhist good governance) ซึ่งปรากฎในพระไตรปิฎก อัคคัญสูตร ทีฆนิกาย เกี่ยวกับกำเนิดมนุษย์ที่ไม่มีความแตกต่างทางชนชั้น (อุทัย สติมั่น, 2554 น.133) โดยมีทรรศนะว่า ธรรมาภิบาลแบบตะวันตกมีจุดอ่อนคือ เป็นแนวคิดแบบวัตถุนิยมหรือประโยชน์นิยม กระบวนการธรรมาภิบาลให้ความสำคัญกับผู้นำหรือผู้บริหารมากกว่าพนักงานหรือประชาชน รวมถึงโครงสร้าง มีการใช้กฎหมาย กฎบัตรหรือกติการ่วมเป็นเครื่องมือมากกว่าจะเริ่มต้นที่ภายในจิตใจซึ่งมีความละเอียดลึกซึ้ง โดยมองว่า ธรรมาภิบาลดังกล่าวมีลักษณะหยุดนิ่ง มุ่งเพียงสันติภาพภายนอก ไม่เอื้อต่อการเข้าถึงธรรมหรืออุดมคติที่สูงขึ้นไปอีก ในขณะที่พระพุทธศาสนามีอุดมการณ์และเป้าหมายสูงส่งและแก้ปัญหาได้อย่างยั่งยืนอย่างแท้จริง โดยสังฆสังคมเป็นต้นแบบแห่งพุทธธรรมาภิบาลและได้วิเคราะห์หลักพุทธธรรมาภิบาลตามกรอบธรรมาภิบาล 6 ประการโดยจัดกลุ่มตามกรอบแนวคิดเชิงระบบ กับพุทธธรรมาภิบาลตามหลักมรรคมีองค์ 8 อีกด้วย

ผศ.(พิเศษ) ดร.เอนก สุวรรณบัณฑิต

การพัฒนาคุณภาพชีวิตเป็นเป้าประสงค์ตามแนวทางกระบวนทรรศน์ปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง คุณภาพชีวิตอย่างหนึ่งที่สำคัญในแนวคิดนี้ก็คือ การอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขของผู้คนในสังคมที่มีความหลากหลายทางความคิด ความเชื่อ ขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม จนถึงระดับพหุวัฒนธรรม อันเป็นการยอมรับการมีอยู่ของวัฒนธรรมย่อยในฐานะค่านิยม ขนบธรรมเนียมของกลุ่มชาติพันธุ์ กลุ่มคน สังคมและประเทศ โดยที่สอดคล้องและอยู่ร่วมกับวัฒนธรรมหลักได้อย่างสงบสุข ทั้งนี้ มนุษย์หวังในความสุขสงบสันติ จึงควรทบทวนตนเอง ย้อนพิจารณาประสบการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิต หาจุดที่สงบสุข หรือจุดที่ตนมีสันติที่ชัดเจน แล้ววางเป็นภาพจำหรือภาพตัวแทนเพื่อกำหนดแนวทางของการมีใจที่จะดำรงความสันติและร่วมมือในการสร้างสันติภาพแก่โลก